Mitt Jerusalem…

Dersom du stussar litt ved overskrifta, så vit at det gjorde eg også! Den heilage byen, Jerusalem, tilhøyrer jo først of fremst Herren! I tillegg er Jerusalem Israels evige hovudstad. Så kven er eg, som kjem her og kallar Jerusalem mitt?! Vel, sjølvsagt snakkar eilt anna nivå av “mitt”… Og eg er på ingen måte den første som snakkar om “My Jerusalem”. Folk har skrive bøker under denne tittelen, arrangert turar med dette namnet, kalla forestillingar “My Jerusalem” og så vidare og så vidare.

Det som er med Jerusalem, er at ein liksom kjenner at ein får eit verkeleg forhold til byen, ein vert skikkeleg glad i plassen! Den unike atmosfæra, det utrulege mangfaldet i folket, den enorme historia som kvar ein stein her kunne fortelje!

I dag morgons var eg ute på ein herleg joggetur, som eg la via gamlebyen. Eg valde “the scenic route” og tok maaaaange bilete. (*Alle desse fotograferingsstoppa virka ikkje akkurat positivt inn på gjennomsnittstida som Iphonen viste, men men…). Det eg kom fram til, var at sjølv på denne lille turen over kun ein liten del av Jerusalem, var der kjempemange stader som eg har minner og opplevingar knytta til. Det er som om eg har lagt att ein liten del av meg både her og der. Eller, – som om at Jerusalem har vorte ein del av den eg er i dag. 

Til dømes sat eg for over fjorten år sidan på denne benken saman med ei veninne og snakka om kva for ein leilighet me skulle leige saman her i Jerusalem.

Og det var då eg gjekk inn denne porten for første gong for sytten år sidan at det heile starta, mellom Jerusalem og meg…

På promenaden med denne utsikta tok me bryllupsbilete for tretten år sidan!

Denne leikeplassen stod eg og såg på at dei bygde for seks år sidan…

…frå vindauget i vår dåverande leilighet nest øverst i denne blokka…

…saman med prinsen og prinsessa mi på snart tre og snart eitt år… (*var det ikkje i forgårs??)

Og i fleire år ha me no gått ganske så jamnleg til Vestmuren for å be og høyre Guds Ord lese på sabbatane. Det har vorte ein av dei absolutt kjæraste plassane mine på jord!

På veg dit gler eg meg over å sjå borna mine hoppe og springe framfor meg på Jerusalems gater, som til dømes den på biletet under. Det er så herleg å sjå korleis dei kjenne seg så heime… og det burde dei jo eigentleg… dei er jo heime! Heime i Jerusalem! For eit enormt privilegium!

Jodå, Jerusalem har så absolutt vorte litt “mitt” også!